Pampas

 På reisa går det unna. Vi føler vi flyg gjennom Bolivia. Og sjølv om vi har hatt ein dag med sykling sit bussturen frå Uyuni godt i oss enda. Derfor velger vi å fly til Rurrenabaque istadenfor å ta den 22timars lange bussturen. Flyet tar berre ein halv time og det er deileg å komme ned på havnivå att.. Vi har lyst å reise innomver i Amazonas og her er flust av plassar å velge. Men miljøbevisste som vi er går vi frå byrå til byrå for å finne ut om dei matar dyra. Det samme gjer New Zealandske Lisa og Tama. Vi bestem oss for å finne eit selskap saman og landar på Dolphin tour. (Tama heiter forresten Keir til fornavn, men bruker berre Tama. Men sia det liknar sånn på Geir så tenkte vi at dette MÅ jo berre bli bra! Og det blei det.) På turen dukker også opp Colombianske Lorrena som også har tatt Death road og er ein ekte overlevar.. Ho er blå frå topp til tå og har bandasje på begge hender etter at ho slo seg på turen. =) Dagen før avreise går med til å kjøpe kvite skjorter, fordi det blir vi fortalt myggen ikkje likar. Lisa og Asso spring rundt og leiter og samanliknar forskjellige hauger med skjorter som tilfeldigvis er på salg i markedet.. Vi invisterer også i lommelykt og ein ekstra sterk myggspray. Så bestemmer vi oss for å ete eit ordentleg måltid mat før vi skal inn i jungelen.. Asso bestiller eit stykke lasagne, men får ein HEIL... Og Geir bestiller Pique Macho, ein boliviansk rett som ikkje består av kylling.. (Men fortsatt pommes frites..)

Neste morgon møter vi opp alle fem og blir køyrt av jungelguiden vår Oscar til ei elv. Der går ferda vidare over i ein kano. Så putrer vi oppover elva. Oscar peiker og forklarer. Vi ser ekornaper, forskjellige hegrer, kaimenn, aligatorer, Hoatzin (punkerhønsa), skilpadder, brøleaper og "Jesusfugler" (dei har det kallenavnet fordi dei kan gå på vatnet). Etter nokre timar oppover elva ser vi eit par hytter som står på stylter. Der skal vi bu dei neste par dagane. Heilt stille og fredfylt.. Plutseleg begynner Oscar å rope: "Pepé! Peeeeeepé!" Vi ser rundt oss. Prøver å sjå kva han roper til. "Pepé! Peeeeeepé!" Og der; i elva rett foran oss ser vi plutselege bevegelser. Ein kjempestor svart kaimann kjem mot oss. Oscar ler når han ser våre fem måpande ansikt. Oscar forklarer at dette er Pepés territorie og han kjem når han høyrer stemma til Oscar (som nok stemmer for vi prøvde å rope vi og og det hjalp kun når Oscar ropte). Jo lenger vi er i dette stolpeverket som no er vår heim, jo fleire kaimann ser vi rundt oss.
Dei ligg å solar seg overalt.
Av og til ser du kun to små auger
som kikker opp. Dei neste dagane
går med til å slappe av i hengekøya,
lytte på apane som hopper på taket,
kanoe på fotojakt på forskjellige dyr
og ikkje minst leite etter anaconda.
Asso kan innrømme som den første
at ho leiter IKKJE spesielt bra.. =)